ആശാൻപണിയുടെ കൂലി:
ആകാശം ഭൂമിയോട്:
ഹേ ഭൂമി,
നിൻറെയീ കറങ്ങൽ
അത്ര പന്തിയല്ല.
അതുകൊണ്ടാണു നിനക്ക്
ഇത്രമാത്രം കിതപ്പ്.
ഭൂമി ആകാശത്തോട്:
അതിനു നിനക്കെന്താണു ഹേ?;
ഞാനെൻറെ
കാലിലാണു കറങ്ങുന്നത്.
ആദ്യം,
നിൻറെ വായ്ക്കൊരു
പല്‍നിരപ്പൂട്ട് വെയ്ക്കണം.
നിൻറെ തുപ്പലിൽ
എൻറെയുടൽ മലീമസമാകുന്നു;
വായ്ചൂടിൽ കരൾ വാടുന്നു.
ആകാശം ആശാൻപണി നിർത്തി.
************************
തകരയുടെ കലഹം:
പുതുമഴയ്ക്കു നാമ്പിട്ട
ഒരു ‘ഊശിത്തഗരൈ’
മരത്തിനോട്:
എനിക്കും തുല്യ അവകാശമുള്ള ജലം
ഊറ്റിയെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാണു
നിനക്കിത്ര
പൊക്കവും വണ്ണവും ബലവും.
മരം:
ഒക്കുമെങ്കിൽ നീ,
നിൻറെ വേരുകൾ ആഴത്തിലാഴ്ത്തുക;
നിൻറെ ജലം അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്.
തകര വാ അടച്ചു.
************************
ഒരു സഞ്ചാര തർക്കം:
അച്ഛൻ മകളോട്:
ആ ഇടവഴിയിലൂടെയുള്ള
നടപ്പ് നീ നിർത്തണം;
അവിടെ,
അഴിഞ്ഞാടി നടക്കുന്ന
നായ്ക്കൾ ധാരാളമുണ്ട്.
മകൾ:
ഒരിടവഴിയും ഒരാളുടേയും
കുത്തകയല്ല.
ഞാനല്ല;
നായ്ക്കളാണു തടയപ്പെടേണ്ടത്.
അച്ഛൻ:
നിൻറെ ഓരിയിടലിനേക്കാൾ
നായയുടെ കുരയ്ക്കാണു
കരുത്തുകൂടുതൽ.
ശാഠ്യം സാധൂകരിയ്ക്കപ്പെടേണ്ടതും
ദുഃശാഠ്യം വർജിക്കേണ്ടതുമാണ്.
മകൾ,
വിമലീകരിച്ച വഴികളിലൂടെ
വരവു- പോക്കാരംഭിച്ചു.
