കുറ്റബോധത്തിൻ്റെ ചുഴിയിൽ ആരും ജീവിക്കരുത്. തിരുത്തൽ ആണ് യഥാർത്ഥ അനുതാപം എന്ന് നമ്മൾ ഓരോ വൃക്തിയും മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. കാരണം കുറ്റബോധത്തിൻ്റെ വസ്തുനിഷ്ഠവും, ആത്മനിഷ്ഠവുമായ വശങ്ങൾ ഉള്ളതുപോലെ, ക്ഷമയുടെ വസ്തുനിഷ്ഠവും ആത്മനിഷ്ഠവുമായ വശങ്ങളുണ്ട്. അതായത് പശ്ചാത്താപത്തിൻ്റെയും, വിശ്വാസത്തിൻ്റെയും, അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള പാപമോചനമാണ് യഥാർത്ഥ കുറ്റബോധത്തിനുള്ള ഏക പ്രതിവിധി. പശ്ചാത്താപം എന്നത് ഒരാളുടെ പ്രവൃത്തികൾ അവലോകനം ചെയ്യുകയും, മുൻകാല തെറ്റുകൾക്ക് പശ്ചാത്താപമോ, ക്ഷമയോ തോന്നുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. ക്ഷമഎന്നതു തന്നെ വസ്തുനിഷ്ഠമാണ്. അത് പ്രതിബദ്ധതയോടും യഥാർത്ഥ പ്രവർത്തനങ്ങളോടും കൂടി മെച്ചപ്പെട്ട മാറ്റം കാണിക്കുകയും തെളിയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അനുതാപം എന്നത് ഒരു പാപത്തെക്കുറിച്ചും അതിൻ്റെ അനന്തരഫലങ്ങളെക്കുറിച്ചും വിഷമിക്കുന്നതല്ല. അതൊരു സജീവ മനസ്സാക്ഷി മാത്രമാണ്. അതായത് അനുതാപം എന്നാൽ “മനസ്സ് മാറ്റുക” എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഒരാളുടെ ചിന്തയിലും പ്രതിബദ്ധതയിലും ജീവിതശൈലിയിലുമുള്ള പൂർണ്ണമായ വഴിത്തിരിവ്. പാപത്തിന് കീഴടങ്ങുന്നത് ദൈവത്തിന് കീഴടങ്ങുന്നതിനേക്കാൾ എളുപ്പമാണ് എന്നതാണ് സത്യം. കാരണം പ്രലോഭനത്തിൻ്റെ നിമിഷത്തിൽ, നമ്മൾ മുന്നോട്ട് പോയി പാപം ചെയ്യുകയും, പിന്നീട് പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുകയും ചെയ്താൽ നമ്മൾ സംതൃപ്തരാകുമെന്നുള്ള തോന്നൽ. എന്നാൽ നമ്മൾ വഹിക്കുന്ന കുറ്റബോധവും, നാം അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന അനന്തരഫലങ്ങളും എല്ലാം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിലും വളരെ മോശമാണ് എന്നതാണ് സത്യം.
ആധുനിക കാലത്ത്, വ്യക്തിപരമായ മാറ്റത്തോടുള്ള പ്രതിബദ്ധതയും കൂടുതൽ ഉത്തരവാദിത്തവും മാനുഷികമായ ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ദൃഢനിശ്ചയം ഉൾപ്പെടുത്തുന്നതുമായി പൊതുവെ കാണുന്നു. എന്നാൽ എളിമയുള്ള, അനുതാപമുള്ള, ഹൃദയം ഒരാളുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൃത്യമായ ഒരു ദർശനം നൽകുന്നു. യഹൂദമതം, ക്രിസ്തുമതം, ഇസ്ലാംമതം എന്നിവയുടെ പ്രാബല്യത്തിൽ വരുത്തിയ രക്ഷയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സിദ്ധാന്തങ്ങളിൽ പശ്ചാത്താപം ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നു. മറ്റ് ലോകമതങ്ങളിലും സമാനമായ ആചാരങ്ങൾ ഉണ്ട്. ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ, ഇത് പലപ്പോഴും ദൈവത്തോടോ, ഒരു ആത്മീയ മൂപ്പനോടോ, (ഒരു സന്യാസിയോ പുരോഹിതനോ) ഉള്ള ഏറ്റുപറച്ചിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഈ ഏറ്റുപറച്ചിലിൽ കുറ്റസമ്മതമോ, കുറ്റം ആവർത്തിക്കാതിരിക്കാനുള്ള വാഗ്ദാനമോ, അല്ലെങ്കിൽ തെറ്റിൻ്റെ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ ഉള്ള തിരുത്തൽ എന്നിവയിലൂടെ മാത്രമേ ദൈവത്തോടൊപ്പം നടക്കാനും, അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതുപോലെ ആകാനും, കഴിയൂ.
യഥാർത്ഥമായ ക്ഷമയുണ്ടായിട്ടും, ദൈവമുമ്പാകെ ക്ഷമിക്കപ്പെട്ടതായി തോന്നുന്നില്ല കാരണം പശ്ചാത്താപം എന്നത് നമ്മുടെ ആന്തരിക സ്വഭാവത്തിൻ്റെ അന്തർലീനമായ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചാണ് എന്നതിനാൽ ഇത് ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. എന്താണ് പശ്ചാത്താപം എന്ന വാക്കിൻ്റെ അർത്ഥം?. പാപത്തെയും, നീതിയെയും, സംബന്ധിച്ച ചിന്തയുടെയും, മനോഭാവത്തിൻ്റെയും, പൂർണ്ണമായ മാറ്റത്തിൻ്റെ ഫലമായി ഒരാളുടെ ജീവിതരീതി മാറ്റുക എന്നുള്ളതാണ് . അതായത് മാനസാന്തരത്തിൽ, ഒരു വ്യക്തിക്ക് പാപത്തിൻ്റെ ഹീനമായ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു യഥാർത്ഥ ബോധം നൽകുകയും, അതിനെ വെറുക്കുകയും, അതിൽ നിന്ന് വേർപിരിയാനുള്ള ആഗ്രഹത്തോടെ അവർ ക്രിസ്തുവിലൂടെ ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തിരിയുകയും അനുതപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ യഥാർത്ഥ തിരുത്തൽ അഥവാ മാനസാന്തരത്തിലൂടെ ദൈവം നമ്മളെ നിത്യജീവനിലേക്ക് നയിക്കുന്നു.
പശ്ചാത്താപത്തിന് സാധാരണയായി ഒരു തെറ്റ് ചെയ്തതിനോ, ശരിയായ കാര്യം ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിൽക്കുന്നതിനോ കുറ്റസമ്മതം ആവശ്യമാണ്. അഥവാ കുറ്റം ആവർത്തിക്കാതിരിക്കാനുള്ള വാഗ്ദാനമോ, ദൃഢനിശ്ചയമോ, അല്ലെങ്കിൽ സാധ്യമായ ഇടങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കുന്നതിനോ, ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ ഉള്ള തിരുത്തലോ ആവശ്യമാണ്. അതുമാത്രമല്ല, നമ്മൾ ചെയ്ത എല്ലാ തെറ്റുകൾക്കും കഴിയുന്നിടത്തോളം നഷ്ടപരിഹാരം നൽകാനും, നമ്മുടെ കടങ്ങൾ വീട്ടാനും, ദൈവത്തിനും മനുഷ്യർക്കും, നമ്മിൽ നിന്നും ലഭിക്കേണ്ട അവകാശങ്ങൾ തിരികെ നൽകാനും സാധിക്കണം. കൂടാതെ യഥാർത്ഥ പശ്ചാത്താപം ഓരോ വ്യക്തിയിലും വരണം, അവൻ്റെ മാനസാന്തരം വ്യക്തിപരവുമായിരിക്കണം. അങ്ങനെ യഥാർത്ഥവും വിനീതവുമായ ഒരു തിരുത്തലിലൂടെ സ്വന്തം ജീവിതത്തെ മാറ്റണം.
കുറ്റവും, കുറ്റബോധവും തമ്മിൽ ഒരു പ്രധാന വ്യത്യാസമുണ്ട്. അതായത് വസ്തുനിഷ്ഠവും ആത്മനിഷ്ഠവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസത്തിൽ കുറ്റബോധം വസ്തുനിഷ്ഠമാണ്. നിയമവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഒരു വ്യക്തി എന്താണ് ചെയ്തതെന്നതിൻ്റെ യഥാർത്ഥ വിശകലനത്തിലൂടെയാണ് ഇത് നിർണ്ണയിക്കുന്നത്. ഒരു വ്യക്തി ഒരു നിയമം ലംഘിക്കുമ്പോൾ, അയാൾക്ക് കുറ്റബോധം ഉണ്ടാകും. ദൈവത്തിൻ്റെ നിയമത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് ആത്യന്തിക അർത്ഥത്തിൽ ശരിയാണ്. നമ്മൾ ദൈവത്തിൻ്റെ നിയമം ലംഘിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, നമുക്ക് വസ്തുനിഷ്ഠമായ കുറ്റബോധം ഉണ്ടാകും. ചിലപ്പോൾ കുറ്റം അവിടെ ഉണ്ടെന്ന് നമുക്ക് നിഷേധിക്കാമെങ്കിലും അത് ക്ഷമിക്കാനോ മറ്റ് വഴികളിൽ കൈകാര്യം ചെയ്യാനോ ശ്രമിച്ചേക്കാം. അപ്പോഴും നമുക്ക് കുറ്റബോധം ഉണ്ട് എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം.
ചെയ്തു പോയ തെറ്റുകളെക്കുറിച്ചുള്ള കുറ്റബോധത്തിലും, സ്വയ പീഡനത്തിലും അനേകർ ജീവിക്കുന്നു. ഇന്ന് മദ്യപിക്കുന്ന പലരും അതിനെ ഓർത്തു സങ്കടപ്പെട്ടു കരയാറുണ്ട്. പക്ഷെ, അവർ പിന്നെയും മദ്യപിക്കുന്നു. കുറ്റബോധം ആരെയും നന്മയിലേക്ക് നയിക്കുന്നില്ല. നേരെമറിച്ച് അത് നാശത്തിൽ നിന്ന് മരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. കുറ്റബോധം കൊണ്ട് നീറി പലരും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു. നാം മനുഷ്യൻ ആണ്. അതുകൊണ്ട് തെറ്റുകൾ സംഭവിക്കും. അതിനെ ഓർത്തു എന്നും കുറ്റബോധം ഉള്ളവരായി ജീവിക്കരുത്. തെറ്റുകളിൽ നിന്നും നല്ല പാഠങ്ങൾ പഠിക്കണം. എങ്ങനെ തെറ്റുകൾ തിരുത്താം എന്നും എങ്ങനെ നല്ലവരായി ജീവിക്കാം എന്നും ആയിരിക്കണം പിന്നീട് നാം ചിന്തിക്കേണ്ടത്. തെറ്റുകൾ ചെയ്തവരെ എല്ലാവരും കൂടെ ക്രൂശിക്കാൻ നോക്കരുത്. പുതിയൊരു ജീവിതത്തിലേക്ക് നീങ്ങുവാൻ അവരെ സഹായിക്കണം.
ഈ പാൻഡെമിക്കിൻ്റെ കാലയളവിൽ ഇല്ലാത്തതിനെ ഓർത്തു സങ്കടപ്പെടരുത്. ഉള്ളതിനെ ഓർത്തു സന്തോഷിക്കണം. എനിക്ക് എന്തില്ല എന്നാണ് മിക്കവരും ചിന്തിക്കുന്നത്. സൗന്ദര്യം, ആരോഗ്യം, പണം, വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യത, ജോലി, മക്കൾ, ഇങ്ങനെ ഇല്ലാത്ത പലതിനെയും ഓർത്തു അനേകർ സങ്കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മറ്റുള്ളവർക്ക് ഉള്ളത് എനിക്കില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു പിറുപിറുപ്പിലും നിരാശയിലും അനേകർ ജീവിക്കുന്നു. പിറുപിറുപ്പിൻ്റെ കൂട് പൊട്ടിച്ചു പുറത്തുള്ള വിശാലമായ സ്തോത്രത്തിൻ്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കു എല്ലാവരും വരണം. മറ്റുള്ളവരുമായുള്ള താരതമ്യപ്പെടുത്തൽ നാം നിർത്തിയെ മതിയാവൂ. നിനക്ക് മറ്റൊരാളാകാൻ കഴിയില്ല. നിനക്ക് ഇന്നു വേണ്ടത് ദൈവം തന്നിട്ടുണ്ട്. നാളെ വേണ്ടത് നാളെ തരും. നമുക്ക് ലഭിച്ചിട്ടുള്ള നന്മകളെ ഓർത്തു ദൈവത്തിന് നന്ദി പറയാം. ഇതാണ് സന്തോഷത്തിൻ്റെ വഴി.
മറ്റുള്ളവരോട് ക്ഷമിക്കുക എന്നതാണ് യഥാർത്ഥ പശ്ചാത്താപം. ഒരാൾക്ക് മറ്റുള്ളവരോട് പകയുള്ളിടത്തോളം കാലം പൊറുക്കാനാവില്ല. അവൻ തൻ്റെ സഹോദരന്മാരോടു കരുണയുള്ളവനായിരിക്കണം. നീതിയോടെ പ്രവർത്തിക്കുക, നീതിയോടെ വിധിക്കുക, നിരന്തരം നന്മ ചെയ്യുക. ഒരു വ്യക്തി ജീവിതത്തിൽ ചില ബാഹ്യ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, നമ്മൾ ചെയ്യുന്ന തെറ്റുകളിൽ കുറ്റബോധമുണ്ടാവണം. അത് തള്ളിക്കളയാനാവില്ല. അത് അംഗീകരിക്കപ്പെടണം, യുക്തിസഹമാക്കരുത്. അതിന് പൂർണ പ്രാധാന്യം നൽകണം. നമുക്കെതിരെ ഏഴു പ്രാവശ്യം പാപം ചെയ്യുന്ന ഒരു വ്യക്തിയോട് ക്ഷമിക്കാൻ നാം ബാധ്യസ്ഥരാണോ എന്ന് പത്രോസ് യേശുവിനോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ യേശു പറഞ്ഞു “ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയുന്നു, ഏഴ് തവണയല്ല, എഴുപത് തവണവരെ” എന്ന്. ദൈവത്തിൻ്റെ പ്രാഥമിക പരിഗണന കേവലം ബാഹ്യമായ പെരുമാറ്റമല്ല, മറിച്ച് ഹൃദയത്തിൻ്റെ അവസ്ഥയാണെന്ന് യേശു വ്യക്തമാക്കിയത് അതുകൊണ്ട് തിരുത്തൽ അല്ലെങ്കിൽ കുറ്റസമ്മതത്തിൻ്റെ ആത്മാർത്ഥതയാണ് നമ്മുക്ക് പ്രധാനം.
കുറ്റവും,കുറ്റബോധവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ശ്രീ ഫിലിപ്പ് മാരേട്ട് സുലളിതമായി തിരിച്ചറിയുന്ന പ്രകാരത്തിൽ നിരൂപണം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള ലേഖനം. വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.
മറ്റുള്ളവർക്ക് ഉള്ളത് എനിക്കില്ല എന്ന താരതമ്യമാണ് നമ്മുടെ സമാധാനം ഇല്ലാതാക്കി ദുഃഖമുണ്ടാക്കുന്നത്. ഒരാളെയും താരതമ്യം ചെയ്യാതെ നമ്മൾ നമ്മുടെ വ്യക്തിത്വം കളയാതെ വളരുക. ഈ ചിന്ത വളർത്താൻ ആവർത്തിച്ച് ആവർത്തിച്ച് പരിശ്രമിക്കേണ്ടതാണ്. മുകളിൽ ശ്രീ ജെ പണിക്കർ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ്. നന്നായി എഴുതിയിരിക്കുന്നു.